Küçük parmaklarıyla
incecik dokunuyor; korkma acımıyor güvencesiyle parmaklarının baskısını biraz
artırıyor. Bunun adı ne olsun peki, diye soruyor. Az önce ad verdikleri sıyrığı
işaret ediyor beriki. Bunun adını ben vermiştim, sıra sende. Ne olsun adı? Küçük
kız biraz düşünüyor, gözlerindeki kuşkulu bakış giderek azalmakta ve artık daha
rahat bakabiliyor yara- bereye. Emin olmak için bir kez daha soruyor: bunlara
ad verince bizden oluyor ve acımıyorlar, değil mi?
Omuzundan dirseğine
inen sıyrığa dokunuyor bu esnada kadın. Elbette, diyor adlandırılınca iyiden
iyiye bizim, bizden ve bizimle oluyorlar.
Peki, diyor
kız. Bu pof olsun.
Olsun, diyor
kadın. Diğerine geçiyorlar…
Mey
