Biraz içinde
biraz dışındaydık hayatın, diye anlatıyor yaşlı kadın. Saçları gibi sesi de
bembeyaz geliyor bize. Biraz yakın biraz uzaktık, diye devam ediyor. Sesindeki ak
tondan uzaklaştırıyor dikkatimizi. Akış biraz bizi sürüklüyordu önüne katıp,
biraz biz ona karşı durmaya çalışıyorduk. Biraz içinde biraz dışındaydık
birbirimizin, derken yorgun yüzünün bir an için aydınlandığını sanıyoruz. Sesinde
eskisinden daha yorgun ve daha beyaz bir tınıyla sürdürüyor anlatmayı. Onca değişim
içinde tek sabit, dirlik vermeyen arzuydu, diyerek bitiyor konuşmasını ve
gözlerine hepimizi etkileyen bir pırıltı oturuyor. İçimizden en tez canlı olan,
dayanamıyor ve soruyor: ne yaptınız peki? Soru pırıltıyı karanlığa boğuyor o
anda. Saçları ve sesi bembeyaz olan kadın soruyu soranı çıkarmak ister gibi
üzerimizde dolaştırıyor, bedeninin en canlı kalmış organını. Gözlerindeki dirimden
şaşkınız. Neden sonra, sorunun da soranın da önemi yokmuş gibi, duruyor. Saçları duruyor, sesinin beyazı duruyor,
gözlerindeki dirim duruyor. Duyulur duyulmaz bir sesin şöyle dediğini
işitiyoruz ardından; küflenmeye bıraktık…
Mey
İmran Sirajuddin
