Apartman boşluğu ya da komşu dairelerden birinden geldiğine
ikna olmaya hazır olduğun mırıltının kaynağının, evinin dışı olmadığını başından
beri biliyorsun. Yine de, kabullenmek istemedin ilkin. Neden edecekmişim ki,
diye düşündün. Gözle görülür bir şey yok. Yalnızca çok uzaktan geldiği
izlenimini verecek kadar kısık, mırıl mırıl bir ezgi. Kaynağının göze görünmezliği
ile sinir bozucu, susmazlığı ile de işgalci bir ses. Belki bir tür sanrıdır,
düşüncesi ile kendinden şüphe duymana neden olmuşluğu ile de kızgınlık
nedeniydi. . Ne ezgi tanıdıktı ne de sesin sahibi.
Sinir bozucu!
İşgalci!
Kışkırtıcı!
Kızdıkça bu sözcükleri öfkeyle savuruyordun evinin
boşluğuna. Mırıltı, ya duymuyor ya da oralı olmuyordu. Hakkını vermeye kalksan,
ezginin güzelliğini teslim etmen gerekirdi. Coşkusu da eksik değildi hüznü de. Ara
ara neşeleniyor; mut dolu bir şeyi vaat ederken birden durgunlaşıp yürek
karartıcı bir umutsuzluğun altını çiziyordu. Gözü kara bir yanı vardı, öte
yandan feci korkuyor gibiydi. Aklı eserse, hiç olmamış gibi yokluğa
karışacağından dem vurup; işgalci, sinir bozucu, kışkırtıcı diyerek
nidalanmalarına meydan okuyordu.
Var mısın, diye soruyordun kiminde kendin de şaşarak bu
yaptığına.
Var’ız, yanıtıyla kafan biraz daha karışıyordu.
Nesin, sorusu ise çoğun yanıtsızdı.
Hiç kanıksamadın ama kabullendin oluşunu. Ezgiyi. Mırıltıyı.
Günü ve akşamı sona erdirip, geceye doğru ilerlediğinde
zaman ezgi de sakinliyor, göz kapaklarının ağırlaşması gibi yavaşlatıyordu
kendini. Uyanarak yitirmek istemeyeceğin bir düş’ün çerçevesini çiziyor, içini
doldurmayı sana bırakıyordu. Bilincin daha derinde saklanan senle yer
değiştirmek üzereyken, ezgiye de onu mırıldanana da düşkün olduğunu itiraf
edecek gibi olduğunu fark edip uykuya direniyordun. Açılmış gözlerin, mırıltıyı
bir an için sersemletiyor; ardından daha kararlı bir sese dönüşmesine neden
oluyordu.
Susmayacak mısın, diye çıkışıyordun ikinizin de sahte olduğunu bildiğiniz bir edayla.
Sen uyuyunca, cevabıyla hırçın bir inat kuşu havalanıyordu içinden.
Uyumayacağım, sus!
Birkaç dakika süren sessizlikle kalbine sokulan korku,
korkundan büyük bir tutkuyu o ezgi kılığında sokuyordu gözüne. Uzayan gece. Uzayan
şarkı. Sen. Uyku ise ayrılık gibiydi. Biter
mi, günün birinde?
Var mısın, diye soruyordun artık hiç şaşırmayarak varlığına.
Var’ız, cevabı umut edilen bir rahatlayıştı.
Nesin sen, sorusunun bir gün cevap bulacağını hiç
düşünmemiştin. Uzadıkça uzamış bir gecenin ortasında gelmişti cevap.
Şarkınım. Senin…
Mey
* R. M. Rilke
Jone Reed
