Dalını terk edişin utancının
kızılına boyanmış yapraklar gibi;
dökülüp,
dağılıyor
kıpkırmızı
bir özleme. Kaybolmuyor yine de.
Rengine boyadığı zemini göğüne yansıtıyor arsızca. Sen durup bakıyorsun gökyüzüne.
Bakıyor
ve
konduramıyorsun. Ne özlemeye ne de kırmızıya. Onca düşkünlüğü...
Mey
Kees van Dongen