Mevsimin kimseye eyvallah’ı yoktu. Benim niye olsun? Esti
miydi, yaprak – dal – çiçek bırakmaz; doğaya verdiği renklerin güzelliğinin
gözünün yaşına bakmazdı. Ben niye bakayım? Öfke doluyduk, mevsim de ben de. İnsandan arınıklık özlemimize dönüşmeye yüz
tutmuş, göze kalabalık görünen her şeyi silip götürmeye ahdetmiş, yolumuza
çıkacak herhangi bir engeli yok sayacak kadar aldırışsızlaşmıştık. Mevsim de
ben de.
Sağda solda kötü günlerden geçiyoruz, gelecek de iç
aydınlatıcı değil, diyenlerin çoğalmaya başladığı bir zamandı. Sokakları
dolduran insanları kaplamış umutsuzluk havası elle tutulur hale gelmiş;
kötümser kehanette bulunmadan konuşabilmenin geride kaldığı sohbetler evleri,
iş yerlerini, mahalle kahvelerini hatta orada kahve içmenin prestije dönüştüğü
kafeleri doldurmaya başlamıştı. Bunlarla işim olmazdı. Mevsimin de. Kendini
döven denizin karaya vurmuş çer çöpü gibiydik. Ben daha çok kendi yağında
kavrulan huzursuzluktum, şimdi düşününce. Gerçekten baktığım, bakabildiğim tek
şey mevsimdi. Onun içten içe kaynayan, belki de usulca hazırlık yapan öfkesini
görüyor, bir benzerini içinde taşımaktan bunun ne denli yorucu olduğunun
bilinciyle becerebildiğim kadar hak veriyordum günden güne sertleşmesine. Hayata
öykünen ticari girişimlerin işgalinde neye tutunsun insan? Dil'ine mi yoksa
zihnine mi yoksa, yoksa kalbine mi diye soruyordum sık sık. Aslında hiçbirine
güvenim kalmamıştı. Ne dil’ime, ne zihnime. Özellikle de kalbime. Varlığımı öfkeme yaslamış, gözümü mevsime
dikmiş, herhangi bir şeye dokunmadan ve herhangi bir şeyin bana dokunmasına
tahammül etmeyeceğimi ayan ederek ayaklarımı kendi yolumda sürüyordum. Durumdan
şikâyetçi değildim, durumdan şikâyetçi
olabilmeyi mümkün kılacak kadar üzerinde duruyor da değildim.
Sonra orada burada, tek yapabildiği söz’le sevişmek olan
kadınları hedef alan bir katilin varlığına ilişkin tedirgin söylentileri
işittim. Ölmüş, doğrusu öldürülmüş olduğumu o an anladım. Beni çevreleyen
öfkenin; katilimi, nasıl öldürüldüğümü ve
de cinayet silahını bir türlü hatırlamıyor olmamdan kaynaklandığı ise
kavrayabildiğim ikinci şeydi. Şaşırmasa mıydım? Epeyce şaşırdım ilkin. İki de
bir başparmağımı bileğime götürüp, oralarda atan bir şeyin olup olmadığını
kontrol ediyordum. Kiminde, küçük bir kıpırtı hisseder gibi oluyorsam da bunun
benim bir ölüye dönüşmüşlüğü kabule yanaşmayan zihnimin yanılgısı olup
olmadığından emin olamıyordum. Şaşkınlığın geçeceği yoktu ya, enikonu azalınca
asıl meseleyi kurcalamaya başlayacaktım. Kim? Neden? Nasıl? Öfkem de
katlanıverdi elbette. Mevsimin de. Ağaçlarda tek bir yaprak kalmadı; üzerinde
yürünen yolları kaplayan bir halıya dönüştü sararmış, kahverengiye çalmaya
başlamış ya da önce kızarıp sonra parlak bir bordoya dönmüşlükleri. Mevsim soğudukça,
artık ölü olduğunun çoktan farkına varmış bedenim de soğumaya başladı. Üşüyüşlerimin
arasında beni öldürmüş olanın büyük bir başarıyla belleğimi de allak bullak
etmiş olduğunu fark ediyor, handiyse becerisine hayranlık duyuyordum. Onu bulmaya
karar verişimde etkili olanın öfke, mi yoksa içten içe duyduğum hayranlık mı
olduğuna emin olamadan harekete geçtim. Öncesinde uzak durduğum kalabalıklara
sokulmakla, herkesin konuştuğu bu katille ilgili duyabileceğim her bilgi
kırıntısının peşine düşmekle başladım işe. Her kafadan başka bir ses çıkıyordu,
verilerin karmaşası başımı döndürüyor, doğru izin peşinde olup olmadığımı
sorgulamak zorunda bırakıyordu. Toparlayabildiğim veriler kafamın içini çıfıt
çarşısına döndürmüştü. Kadınlar. Söz’le sevişen kadınlar. Silahı söz. Tek bir
sözcük. Yok yok, onlarca sözcük. Çokmuş geride
bıraktığı cesetler. Sayısını bilen yokmuş. Kimilerinin öldürüldüğünün farkında
olmadığı sanılıyormuş ( ilk kesin veri, kendimden biliyordum ). İz bırakmıyor,
peşine düşülmesini mümkün kılacak bir başlangıç noktası olmamasını ustalıkla
mümkün kılıyormuş.
Katilinin kim olduğunu hatırlayamayan, ben gibi, bir dolu
başka kadını düşünüyor, onlardan birini tanıyabilirim umuduyla gördüğüm her
yüze dikkatle bakıyordum. Ancak sonuç elde etmek mümkün olmuyordu. Bu sonuçsuzluk
ilk çıkış noktamı bulmamı sağladı nihayetinde. Kıyıcılığının, kurbanının bir
kurban olduğunu anlayamamasından çok başkalarının da anlayabilmesini
olanaksızlaştırmasından geldiğini fark ettim. Katile katilden gitmezsiniz, kurbandan
gidersiniz. Bunu anımsamam iyi olmuştu. Ancak elimde kendimden başka kurban da
yoktu. Kendime bakacaktım, kendime bakabildiğim kadar bakacak, nasıl birinin
bana bu denli nüfuz edebilmesine izin vereceğimi sorgulayacaktım. İçimden bir
ses, kendine bakarken mevsime bakmayı ihmal etme; savruluşu mümkün kılan
esintiye dön zihnini diyordu ısrarla. Ama her şeyin bir zamanı vardı. Önce bana,
sonra savruluşa, ardından mevsime bakacaktım. Bakacaktım ama boş boş bakmaktan
öte gidemiyordum. Belleğimdeki karmaşa, bakışlarımı sabitlememe izin vermiyor;
bulanık, anıya dahi benzemeyen görüntülerin çakıp sönmesiyle görüşü imkânsız
kılıyordu. Benden iş çıkmayacaktı. Savruluşa bakardım o zaman. Öldürüldüğüme göre, söz’le sevişen biriydim ve
savruluşu mümkün kılacak bir söz’ün peşi sıra sürüklenmeye meyilli olmalıydım.
Hangi söz, ne söz’ü?
Zaman geçiyor, ben soğumayı sürdürüyordum. Anımsayamadım bir
söz’ün vurduğu yerden ölmüştüm ve katilimi tanımıyordum. Son çare mevsime bakmaya başladım,
bakabildiğim kadar baktım. Ta ki, gözünü mevsime dikmiş bir benzerime
rastlayana dek.
- Söz?
- Bende yok.
- Kim?
- Bir bilsem.
- Neden?
- Bir neden’den.
Saatler, günler, aylarca tekrar eden, soranın ve
cevaplayanın sürekli olarak yer değiştirdiği bu diyalog kalbimiz gibi
ruhlarımızı da çürütmeye başlayana dek sürdü. Birbirimizden tiksinmeye ramak
kala uzaklaştık bize kendimizi anımsatan diğerinin varlığından.
Derken hatırladım. Adamı. Söz’ü. Silahını.
Hatırladım ve küçümsedim.
Küçümsedim ve unuttum.
Öfkem dindi.
Neden’i hala bilmiyorum.
Mey
