koşuyordu kıpkırmızı, güneşli koridorda. " hayır, diyordu,
hiç de gerekli değilsiniz bana. Heykellere aşığım ben."
Koşuyordu, sarılıp kucaklıyordu gözümüzün önünde taş delikanlıları;
birini ağzından öpüyordu, birini göğsünden, dizinden ötekini,
bir başkasını ayak parmaklarından. Gülüyordu. Dişleri parlıyordu.
Koşuyordu havadanmış gibi, dans ederek. Yere çöktü sonunda.
Gülüyordu hala. Örttü yüzünü saçlarıyla. Ağlıyordu.
Altın kemeri sarkıyordu bir heykelin omuzunda.
Yannis Ritsos
