Gözü görmez,
aklı işlemez kılıyor.
Tınıya vurgunluğumuz
her birimizi kendi içine kapatıyor.
Neredeyim ve
o nerede, diye soruyor biri. Sesi müziği bastırma çabasında.
Kemanlar ve
davullar aynı anda yükseliyor. İçimizde kabaranın ne olduğunu anlayamadan
odanın boşluğuna dikiyoruz gözlerimizi. Ne kadar ‘ sen ‘ dolu bu oda, diye
geçiriyorsun içinden. Aynı cümle benim dilimin ucunda oysa.
Kalbimizi
aynı odaya kapattığımız da aklımıza gelmiyor, aynı notaya kapılıp gittiğimiz de. Hiçbirimizin...
Mey
Branislav Fabijanic
