Susmak için yapılmadık. Söylemek için de.
Görmek için göz, işitmek için ses ihtiyacı duymadık.
Yalnız kalmadık, biz de olmadık.
Kurumadık, ıslak da değildik.
Atan, kendini duyuran bir şey vardı şuramızda; bir kalbimiz
olmadı.
Sevmeyi bilmezdik, sevmemeyi de.
Hoşça kal, demedik hiç gerçekte. Merhaba’yı bilmezdik.
Az vardık.
Çok yoktuk. Ama suçluyduk hepten.
Bilsek de demedik kimseye, oluş’un hiç’ten ibaretiliğini…
Mey
Carla Mascaro
