Devasa bir dogmaydı hikâye,
boynuma kıymetli bir taş gibi astığım.
Şu can,
bu ten’dir kan veren hikayeye bellemişliğimin bilmişliği ile
uçuşurdu parmaklarım kağıt üstünde.
Ansızın bir ayma: ‘ ben ’ hikâyeyi kurar, hikâye ben’i mümkün kılar. Hikâye ve ben, bir umarsız iç içelikle
içini içine kıydırır. Yazar yaşarsın, yaşar yazarsın. Ne hikâye olabilirsin
baştan ayağa ne de ‘ ben’…
Mey
