"
insanın her adımda kendini yeniden inşa edebilmesi için." dedi yavrukuş.
Onun kadar iyimser değildim: " benliğin şantiyeye dönüşmesi olur bu olsa
olsa" diyerek itiraz ettim. Kavga çıksın istiyordum, şöyle bağıra çağıra.
Niyetimi anlamış olacak ki, yavrukuş sustu. Kolayına susmazdı, şaşırdım.
Üsteleyeceğimi biliyordum; çarptığım sözssüz duvar beni bir an için
afallattıysa da, kendimi çabuk topladım. Yavrukuş'un konuyu çoktan kapatmış
olduğunu görmezden gelerek ve meseleye ilişkin hırsımı görünür kılma arzusuyla
Popper'a sarıldım:
" bir
popper...iki popper...üç popper... Yaşamak da bir bilimdir, öyle değil mi,
poper?" diye cıvıldadım.
Yavrukuş
güldü. O güldüğünde ürkerdim. Ürküntüme fiyakalı bir süs geçirip oradan
kaçmadan az önce sırıtarak;
“ inşaata
girmek tehlikeli ve yasaktır" diye bağırdım. Şahane kaçışımın iri adımları
arasında yavrukuş'un kahkahasını duymazdan gelebilecek denli becerikliydim
neyse ki.
MEY
