Hiç mi, diye sordu beriki, bir umut, bir çare aranır gibiydi.
Hiç, dedi kararlı duran.
Yolu yok belli, diye düşündü, elinde tuttuğu bir araya getirilemez iyimser kırıntılara bakakalan.
Anlamış gibi başını salladı nice sonra. Pes etmiş, yenilmiş, vazgeçmişliğinden utanmış görünmüyordu şaşırtıcı biçimde. Salt anlamış, nihayetinde anlamış duruyordu. O kadar.
Yine de,
kalamaz, diye üsteledi güçlü görünen. Kalmamalı.
Derken sessizlik girdi araya. Söze dökülmesi gereksiz bir kabul aynı anda geçiyordu zihinlerinden:
Hiç kimse hak etmediği bir rüyada kalamaz. Kalmamalı.
Mey
