Sonsuz kırgın –
ki elle tutulmaz kırılmışlığı – ve soğuk bir el’in hikâyesi beliriyor bakımlı,
ince parmaklı ve boyanmış tırnaklarının görünürlüğünün ötesinden. Yazılabilirliğini
sorgulatıyor, yarım yamalak tutulmuşluğunu da yitirmişliğinin ardından peyda
olan belli belirsiz titreyişi. Diğeri değil ama bu elin bir hikâyesi var,
besbelli. Neresine saklamış olabilir merakıyla uzunca bakıyorsun o sağ ele. Bakarken,
bir anlamda ararken, bambaşka hikâyelere ait bambaşka ellerin görüntüsü – anısı
mı desek şuna? - beliriyor zihninde. Karıştırma
şimdi başka elleri, diye çıkışıyorsun. El’i ele eklemek geride kalmış bir düş, hikâyeyi
başka hikâyelere katmak anlamını yitirmiş bir çaba. Ne gerek var?
Dilini çözersen
her şey konuşur veya işitilebilir olur. Buna inansan enikonu, el de hikâye de
açık edecek kendini sana. Zihninin yöneldiği nesneyle konuşan hep sen oldun bu
güne değin. Sevimli bir aile şapşallığı olarak zaman zaman – yakalandığında çoğun
– cansız varlıklarla konuşma geleneğinizden söz ettiğin oldu gülerek ve
söylediğin kişileri de gülümseterek. Yazmayan kalemlerle kavga edişin, seni
zorlayan bir fermuara verip veriştirişin, kapanmamakta ısrar eden musluğa
çektiğin söylevler… Şimdi karşında canlı bir varlığa ait, canlı bir – kıpır kıpır
çünkü – uzuv, sana öyküsünü anlatsa dileğindesin.
Neye bakmıştınız,
diye sorsa mesela. Şaşırsan ilkin, küstah gözlemciliğinden bir an için utansan.
Utancını, sevimli olduğunu düşündüğün bir gülümseyişin ardında saklasan, sonra “
hiç “ mi desen, “ öyle gözüm dalmış.” Saklamayın kuzum, diye atılsa işaret
parmağı. Belli ki, bende ilginizi çeken bir şey oldu. Söyleyin hadi. Ne diyeceğini
bilemesen. Kıvransan bir süre. Nasıl söylenir ki böyle bir şey, beni şiddetle
kendine çeken bir elin hikâyesinin derdindeyim, nasıl denir ki. Sabırsızca
oynasa parmaklar yerleştiği bacağın üzerinde. Senin yerine cevap arasa tez
canlılığından. Bir başka el’e mi benzettiniz yoksa diye sorsa. O an, o başka el
belirse gözlerinin önünde. Bir an için - küçük bir an ama - özleme benzeyen bir şey titreşse içinde. Hatırlattığı
için içerlemiş baksan karşındaki devingen parmaklara. Yok, desen. Benzetmek değil
de, meraktan, desen. Ne merakıymış bu, diye seslense kuşkuyla. Saklamanın anlamı
olmadığını fark etsen ve dökülsen merakını. Tırnaklarınızla avucunuzun içinde
bastırdığınız, bastırırken handiyse kanatacak gibi olduğunuz o noktanın hikâyesi,
desen çekinerek. Parmaklar kendiliğinden açılsa hızla. Nereden çıkarıyorsunuz
bunları diyerek terslense yakalanmışlığının paniğini gizlemek ister gibi. Üstelesen.
Görüyorum, desen. Görüyor musunuz, diye sorsa alayla. Aymazlığına kızmış olsa iyiden iyiye. Sanki bilmiyorsunuz,
dese kibirlenerek. Safça baksan sen. Neyi bilmiyorum, diye sorsan. Bu sırada
zihninde çınlasa o “ sanki bilmiyorsun “ çıkışması. Neyi, sanki bilmiyor
oluşunun cevapsızlığından bakışlarını kendine çevirsen ve orada görecek bir şey
olmasa. Bilmiyorum galiba, diye itiraf etsen. Alaylı bir jest görsen el’in seni
umursamazlığında. Yalvaracak gibi olsan. Cidden, desen. Cidden bilmiyorum neden
söz ettiğinizi. Samimiyetinden kuşkusunun devam ettiğini saklamaya gerek
duymadan iyice yaklaşsa sana doğru. Duyulur duyulmaz olsa konuşması tam o anda.
Tırnaklar, dese. Evet,
tırnaklar, diye cesaretlendirsen söylemeyi bırakmaması için. Tırnaklar avuçtaki
o noktaya, ama tam o hikâyenin varlığını sezdiğiniz o noktaya battığında ne
oluyor, diye sürdürse sözlerini. Ne oluyor?
Durup düşünsen
bir an. Diğer el gelse yine aklına. Çaresiz cevap versen:
Acıyor.
Böyle olsa her
şey tastamam.
Hikâyeden vaz
geçerdin…
