Bir mektubunuz var, dediğini duyduğunda bahçe kapısına ulaşmıştı. Postacının uzattığı zarfa baktı, bildik fatura ya da reklam zarflarından değildi. Zarfın üstündeki el yazısına çarptı gözü. Leylak hafif bir esintinin peşi sıra doldu burnuna yeniden. Postacının zarfı tutan eli havadaydı ve şaşalayışını anlayışla karşılıyor gibi bakıyordu bir yandan da. Mektup mu, diye sordu. Mektup ya, diye cevapladı postacı, uzaklardan geliyor. Uzaklardan gelen bir mektup düşüncesi leylağın kokusundan daha sersemleticiydi. Uzanıp almadığı zarfa gözlerini dikip, ne dediğini bilmeden konuştu: Çay içer misiniz? Postacının çay teklifini kutlama gibi algılayışına daha sonra gülecekti, bunu biliyordu. Adamın daveti ikiletmeden bahçe kapısını açacak mandala yönelişine anlam veremedi yine de. Eliyle küçük masayı işaret etti, gözü hala zarftaydı. Buyurun, dedi. Çay için içeri girerken göz ucuyla adamın zarfı masaya özenle bıraktığını gördü. Zihni el yazısının tanıdık olmadığını söylüyordu, kalbinin şiddetle çarpışı bundan olabilirdi.
Mutfağa geçip raftan çay bardaklarını çıkardı. Bir mektup, diye düşünüyordu bir yandan. Gerçek bir mektup mu acaba şüphesini elden bırakmıyordu. Şimdilerde reklam amaçlı broşürlerin de adreslerinin el yazısıyla yazıldığı oluyordu. İçine bakmadan çöpe atılmasını bu yolla engelleyebileceğini düşünen kimi ısrarlı tanıtımcılar bu küçük hileyi çare görüyor olmalıydılar. Ama uzaklardan, demişti postacı. Uzaklardan gelen bir tanıtım zarfı akla yakın değildi. Çayları doldurdu, bahçeye yönelecekken şeker geldi aklına. Mektubu getiren çayını şekerli içiyor olabilirdi. Tepsiyi bırakıp dolapları karıştırmaya başladı. Birisi ona bir mektup yazmıştı, yazmakla kalmamış mektubu okuyabilmesini mümkün kılacak, çoğunluğun çoktan unuttuğu eylemleri de yapmıştı. Uzaklardan biri. Kim olabilir sorusu zihnini didiklerken aklına hiçbir ismin gelmeyişinin de tuhaf olduğunu düşünüyordu. Sonunda şekeri buldu.
Postacı gözünü masanın üzerindeki zarfa dikmiş, yüzünde tuhaf bir gülümseyişle oturuyordu. Mektubu bırakıp gitmek istemiyor gibiydi. Çay davetini reddetmemesinin nedeni de bu olmalıydı. Dağıtacak faturaları, paketleri, tanıtım zarfları yok mu bu adamın diye düşündü çay tepsisini masaya bırakırken. Bahar erken geldi, dedi bu sırada gözünü hala zarftan ayırmamış olan postacı. Dikkatini mektup zarfından uzaklaştırmaya çalışıyor gibiydi. Başıyla onayladı diğer sandalyeye yerleşirken zarfın sahibi. Onun da gözü zarftaydı. Leylaklar bile erken açtı, dedi bir şey söylemiş olmak için. Postacı uzatılan şekeri reddetti. Bardağın yanındaki çay kaşığını kenara aldı. Gözüyle zarfı işaret ederek, açmayacak mısınız diye sordu. Açarım diye atıldı beriki ama zarfı almak için davranmadı. Bunun yerine çayından bir yudum aldı, başını çevirip komşu bahçedeki leylak ağacına baktı. Postacının, uzun zamandır gerçek bir mektup ulaştırmadım sahibine dediğini işitince ondan yana döndü. Gülümsedi. Zarfı açmadan gitmeyecek, diye düşündü. Onun yanında açmak istemiyordu. El yazısının yabancılığı umudu ve umutsuzluğu aynı şiddetle duyumsatırken zarf uzak bir hayale dönüşüyordu zihninde. Kimseler mektup yazmıyor artık, diye başlayacak bir konuşmanın kapıda olduğunun bilincinde, yapması gerekeni düşündü. Posta merkezine döndüğünde, arkadaşlarına haberi vermek için emin olmak istiyordu postacı besbelli. Uzandı zarfı eline aldı. Parmaklarının arasında tuttuğu şeyin kalbini yakıyor oluşuna şaştı ilkin, sonra zarfın kalınlığına. Uzunca bir mektup diye düşündü, kötümser yanı hemen ekledi: eğer bu bir mektupsa. Zarftaki yazıyı var eden, az sonra zihnini ve belki kalbini okşayacak, parmakları düşündü. İçinden sevdi onları ve postacının sabırsız bakışlarını görmezden gelerek zarfı burnuna götürüp kokladı. Alabildiği tek koku, geldiği yol boyunca rastladığı onlarca elin zarfta bıraktığı yıpranmışlığın kokusu oldu.
Postacının boş çay bardağını tabağa bırakışının sesiyle irkildi. Adama haksızlık etme, aç şu zarfı diye çıkıştı kendine. Zarar vermemeye çalışarak yapıştırılmış kapağı yerinden ayırmaya başladı. Zarftan çıkan katlanmış sayfaları açtı. Artık tanıdık olan el yazısına baktı uzunca. Mektubun bitimindeki imzayı görebilmek için sayfaları çevirdi. Leylağın kokusundan sarhoş olmuş kalbindeki titremeyi saklayabilmek mümkün olmadı. Mektubun gerçekliğinden emin olarak rahatlamış olan postacının ayağa kalkışındaki gururu fark etmedi. Güzel haberler vardır içinde inşallah, temennisiyle kapıya yönelen postacının ardından bakıp, fark eder mi, diye mırıldandı.
* Edip Cansever
Melek Ekim Yıldız/ Mey
