YAĞMURLU GÜNLERDE ASLA ÖYKÜ YAZMA

Yağmur da başladı, diye geçirdi içinden. Öykü için mükemmel bir hava. Şartlar yarı yarıya oluşmuş gibiydi. Eksik ama hala. Eksikliği önemsememeye karar verdi. İçeriden olmayacak böyle, düşüncesi giderek ağır basıyordu. Bir sigara içimi gider gelirim, dedi kendine. Başlamış bulunmuşluğu tereddüt etmesinin nedeniydi. Yağmur tamam da, soğuk da bir yandan. Üşenme, dedi. Kalk. Kalkıp montunu üstüne geçirdi, ağaçlıklı yolda bir iki tur atmak yetecek gibi geliyordu. Arkadaki iğde ağaçlarına da bakarım, bir yandan da çattığını yeniden gözden geçirmek için mükemmel bir fırsat işte, daha ne istiyorsun diye sordu kendine. Belki de dışarıda olan biten,  “ küçük, müstehzi damlalar” dan ibaretti. Geçilecek uzun bir koridor vardı, sonra üst kata tırmanacak az önce kat ettiğine denk bir başka koridor daha geçecekti. Tek tük insan da olacaktı yol üstünde. Başı hafifçe eğerek verilen selamlaşmalar bile zül gelecekti.  Ne zül gelmiyor ki son aylarda diye düşündü. Her bir eylem niyeti, dahası, isteksizliğin karşında yenik düştüğü eyleme zorunluluğu kör topal geçip giden günlere eklendikçe ekleniyordu.  Sık sık aynı cümle geçiyordu aklından: “ özgürlük zorlama yokluğudur “.  Cümlenin kendisiyle ne alıp veremediği olduğunu bilmiyor, olmadık yer ve zamanda aklına düşüşüne anlam veremiyor, bunun peşi sıra gelecek kötücül bir hali belli belirsiz seziyordu. Şimdi bununla uğraşma diyecek oldu kendine sonra vazgeçti. Kendine telkinlerinin ters tepişine aşinalığındandı son anda ses içermeyen sözü yutması. Bir tür öğrenilmiş çaresizlik yaşadığının farkındaydı kendine söz geçirme söz konusu olduğunda.  Bunu düşünmekten de sakınmalıydı. Yeriyse bile zamanı değildi.

Çıkışa yönelecekken vazgeçip, çay ocağına uğramaya karar verdi. Aşılacak bir başka uzun koridor daha. Çay arzusu baskındı. Hızlıca çay ocağına ulaştı. Görevlinin yerinde olup olmadığını merak etti. Her seferinde yaptığı “ çay taze mi? “  esprisini bekleyecekti Seyit – ki sıkılmıştı bundan – “ olmaz mı hocam, benim çayım hep tazedir” cevabını yapıştıracaktı. Demliğin kapağını kaldırıp, taze çay kokusunu alabilsin diye koklamaya zorlayacaktı onu. Çay ocağına dönüp de, Seyit’in yerinde olmadığını görünce gereksiz bir rahatlama duydu. Karton iki bardağı iç içe koyup, çayı doldurdu. Çıkış kapısına yöneldi.  Dışarı çıkmasıyla yüzüne çarpan hafif esintinin arasına gizlenmiş minik damlalara şaşırmadı. Hiddeti yoktu yağmurun ama hava serindi. İğde ağaçlarının olduğu yana döndü. Çayına yağmuru ekleyip ilk yudumunu aldı.  Otomobil parkı için ayrılmış kısmı hızla geçti.  Uzaktan iğdelerin kümelendiği yere baktı. Yaz sonu boş derslerde onların altında yaptığı okumaları, düşlere dalmaları aklına getirmeden yürüdü. Yağmur, şefkatli bir el gibi saçlarının arasına küçük temaslarını bırakıyor, esinti bedeninin hafifçe büzülmesine neden oluyordu. Öykünün zamanıydı şimdi: İhtiyaç dışı öykü. Buna kıkırdamak normaldi. Yazmanın cinneti düşündüren bir gereksinim olduğu o tuhaf yakın geçmişi ne zaman düşünse kıkırdıyordu çünkü.  Şimdi açıp baktığında, “ ihtiyaç öyküleri “ adını verdiği o öyküleri bir yana atmaya kıyamıyorsa da, yanlış olduklarını biliyordu. Yazmazsa ölecekmiş gibi hissettiren o dürtünün; eline, kalemine, sözüne hâkim olamamasına sebep olup; kendinden ‘ kendi dışı’ bir varlık çıkartmış olduğunu o günlerde söyleyen olsa, onları söylediklerine pişman ederdi herhalde. Hiç kimse böyle bir şey söylememiş olsa da,  o söylenmemişin doğruluğunun açık olduğunun – nihayetinde – farkındaydı. Yazmak zorunda olduğun için yazmak başkaydı, yazmayı, yazanın faydasının nesnesine dönüştürmek başkanın yanında ayıptı. Bir tür edebi ahlaksızlık. Ahlaksız günlerim oldu benim de, diye düşünüp gülümsedi epeyce içte bir yerde duyduğu utancı maskeleme çabasıyla.  Yeniden yeşermeye yüz tutmuş iğde ağaçlarına ulaşmıştı bu sırada. Önlerinde duraladı. Yağmurla karışık çayından yudumlar alırken, ihtiyacın zorlamasına direnmeyi öğrenmenin nelere mal olduğunu gidip şunların tomurcuğa durmuş dallarına mı fısıldasam, diye geçirdi aklından. Niyetlendiğinden  vazgeçti. Bütün bunlardan bıkmıştı.  Şimdi artık, öykü bir zorlanma değil bir akıl işiydi onun için. Yazmak için yazmak. Kurguyu kendi dışında tutmak, plan yapmak ve planı sözcükle, cümleyle, küçüklü büyüklü paragraflarla denkleştirmek. Yazma erdemi, dese miydi buna sağda solda? Aklımın bir köşesinde dursun şimdilik, diye düşündü. Öyle ortaya laf atıp çekilmek olmaz. Uzunca ve tatmin edici bir temele dayandırmak lazım önce. Düşünmek ve tartmak. Sormak ve başkalarını cevaba davet etmek. Daha boş bir zamanın işiydi. Dursun şimdi, dururken de olgunlaşsın. Hani ya öykü, der gibi koca bir yağmur damlası saçlarına düşünce silkindi düşüncesinden. Esinti kesilir gibi olmuşsa da üşütüyordu bir yandan da. Yürümeye davrandı, teneffüs ziline ne kadar kaldığını hesaplamaya çalışırken, şiddetini bir parça artırmış yağmura sitem eder gibi baktı başını kaldırıp.

İhtiyaç dışı öykü.  Yeri, zamanı belli. Olanı olmayanı var. Akış doğrusal bir çizgide, kendisinin asla kurmayacağı gibi cümlelerden oluşan diyaloglar içeriyor, ki bu iyi kötü karakterleri de olduğunu gösteriyor.  Bu güne çok benzeyen yağmurlu bir güne açılıyor öykü. Belki yağmur şimdikinden biraz daha hızlı, az daha hiddetli. Adını, “ Yağmur Sığınmacıları” koyacak öykünün, çünkü yağmurdan kaçıp, bir köhne kafeye sığınan karakterleri olacak. Kentin ara sokaklarından birinde, adı sanı duyulmamış ama çayı benim diyenine taş çıkartacak lezzette, kapıdan iliklerine kadar ıslanmış biçimde gireni, Louis Armstrong’un sesinden “ There’s no you “ şarkısının karşıladığı o şaşırtıcı kafelerden biri olacak. Yağmur yüzünden işleri açılmış, umudunun son dirhemini tüketmek üzere olan kafe sahibinin yüzüne, zorlanmanın içeri yolladığı insanları sürekli müşteriye dönüştürme düşü ve insanlara çay kahve yetiştirme telaşı yansımış olacak. Müzik seçimin kişisel oldu, diye uyarıyor tam burada kendini ve o sırada kampüs nizamiyesine ulaşmış olduğunu fark ediyor.  Tam tur planladığı için geri dönmek yerine yolu epeyce uzatma pahasına ileriye, küçük hayvan bahçesinin yanından ilerleyen yürüyüş yoluna doğru yöneliyor.  O kafede hangi şarkı çalsa kişisel olacak, bundan kaçış yok. Kendimi tamamen de yok sayamam ya, diye çıkışacak gibi oluyor işine burnunu sokan edebiyat dışı zihnine. Sen bir karışma hele şimdi diyor. Tutarsızlık var mı, kontrolünde lazımsın. Kafenin sahibi aceleci adımlarla müzik düzeneğinin yanına gidip çalan şarkıyı değiştirse mi acaba diye sormadan edemiyor bir yandan da. İyi de, ne çalacak? Hiçbir şey çalmasa? Olmaz, yağmurdan kaçmak için bile olsa içeri girenin ilk izlenimi sıcaklık hissetmek olmalı ki, orada bir süre zaman geçirmeyi istesin. Ve bu bir süre, biraz uzunca olmalı ki kurguladığı yakınlaşmalar ve onların beraberinde getireceği – onun zihninde çoktan hazır – diyaloglar gerçekleşebilsin.  Peş peşe girecekler içeri. Gençten olanlar da olacak, elinde Bim market torbalarıyla içeri giren orta yaşlı kadınlar da. Öğle saatleri olursa, yemek arası için kendini dışarı atmış, belediyede çalışan memurlar da. Vergi dairesi memureleri de geçiyor zihninden. İş çıkışı yemek, bulaşık derken ellerinde yıllar içinde oluşmuş çatlakları son teknoloji el kremleriyle gizli hale getirmeye çabalayan, boru eteklerinin altına giydikleri, aşınma yüzünden rahatsız edici bir tıkırtı çıkaran ayakkabıları ve dip boyası çoktan gelmiş saçlarıyla daire dedikodularını şu saate ayırmış kadınlar da olabilir aralarında. Karısının parasızlıktan yakınmalarından kaçmak için kendini dışarı atmış, iş ve işçi bulma kurumunun bahçesinde vakit geçirirken yağmura yakalanmış, çaresizliği yüzüne gri bir renk olarak vurmuş orta yaşın kıyısında zayıf, avurtları çökmüş adamların görüntüsü beliriyor zihninde bir de. Görünüm ister istemez Neşet Ertaş türküsü mü olsa acaba, düşüncesini getiriyor. Karasız kalıyor hayvan barakalarının oradan geçerken. Sevgi arsızı Alman kurdu yağmura aldırmadan barakasından çıkıp kafese doğru koşuyor. Kuyruğunu çılgınlar gibi sallarken, tehditkâr olmayan havlayışlarını bırakıyor önüne. Duralayıp etrafına bakınıyor. Köpekle konuşmaya meyilli, görecek kimse var mı kontrolünde. Hayvanların insan sesindeki şefkati ayırt etme yetenekleri onu hep şaşırtmıştır. Usul usul öyküden bahsetmeye başlıyor kurda. Şarkıyı soruyor: Sence Armstrong, abartılı mı? Köpek hafifçe başını yana eğerek bakıyor o soruları art arda sıralarken. Arada sözünü kesmek ister gibi hafifçe havlıyor. Dur daha bu taslak diyor sabırsızlığını fark ettiğinde. Şimdi zihnimizde şekillendiriyoruz. Yazarken değişebilir bütün bunlar. Armstrong da Neşet baba da bana uyar. Ama sorun da bu. Bana uyması doğru değil, uymaması da içime sinmiyor. Bak yağmur da hınzır mı hınzır; tatlı tatlı yağarken, o kadar hızlanırsa kaç kişiyi barındıracak o kafe? Kurgulanmamış karakterler girmemeli o kapıdan içeri, hangi şarkı çalıyor olursa olsun. Bu esnada yan barakadaki bölmesinden sıpa çıkıp geliyor tel örgünün yanına. Köpek başını çevirip hafifçe hırlıyor komşusuna. Sıpanın gözleri olağanüstü parlamakta. Islanacaksınız, diyor her ikisine de.  Pardösülerinden, içeri girer girmez kapattıkları şemsiyelerden süzülen yağmur suları zeminde küçük birikintiler oluştururken, kafenin sahibi aldırmayacaktır o minik göletlere beklenmedik bereket yüzünden. Kafasındaki şarkı karışıklığının sıkıntısı kafe sahibinin yüzüne yansımışsa da, adam bunu gizlemekte becerikli olacak. Kafenin hızla dolmakta olan masaları arasında koşuştururken bir de şarkı sorununu düşünemez. Bu zaten onun meselesi değil, diyor sıpanın gözleri tarifsiz parıldarken. Köpeğin diğer yanındaki bölmeden tavşanlar çıkıyor birer birer. Beyazı, siyahı, alacalısı. Köpek dönüp bakmıyor bile. Belli ki kanıksamış.  Köpeğe baktıkça Tom Waits düşüyor aklına: “ Rain dogs” elbette. Çok klişe bu, diyecekler mi diye her birine bakıyor tek tek. Köpeğe, sıpaya ve tavşanlara. Bim torbalı kadından endişeli bir parça. Tom Waits’den haz etmeyeceğini düşünüyor nedense. Kadının müzik yüzünden gerilmesi işine gelmiyor çünkü onu; cam kenarında oturmuş, bir yandan yağmuru izlerken bir yandan da etkili bir dize arayışına çıkmış, hafif göbekli , kendine şair dememesine rağmen şairliğinden yana şüphesi olmayan adamla konuşturmak niyetinde baştan beri. Hayatın normal akışına ters büyük – küçük her aykırılığın insanları birbirine yaklaştırdığı, olmaz gibi görünen diyalogları başlattığı aşikar. Sokakta yürümeyi olanaksız kılan şu şiddetli yağmur bu yüzden var öyküde. Kendisine laf atan Bim torbalı kadınla yetinmek zorunda şairimiz. Oysa baştan beri gözü ve sözü, kafenin arka masalarından birinde tek başına oturan kumral uzun saçlı kadındaydı. Yüz lirayı bozduruyorsun yarım saate bir şey kalmamış oluyor diye söze başlayacak Bim poşetli kadın. Bir yandan da alışveriş torbasını işaret edecek. Sorsan ne aldın diye, diyecek. Bir şey yok içinde. İki günlük nevale. Konu ekonomiden açıldı mı, kısa zamanda siyasete kaymaması olmaz.  Bim poşetli kadını işitmiş olan vergi dairesi memureleri, daire dedikodularını bir süre erteleyip, kadının alış veriş torbasına yan gözle baktıktan sonra kendi örneklerini sıralayacak; maaşın nasıl eriyip gittiğinden, ay sonunu getirmenin zorluğundan, çocukların hiç bitmeyen masraflarından söz edecekler. Her birinin gözünde bu dem vurmalar, dip boyası gelmiş saçları haklı kılacak. Yaklaşan finallerin bunaltısından, okuldaki siyasi baskılardan söz etmekte olan yan masadaki üniversiteliler seslerini alçaltacaklar. Sinemaya girip bir film izleme niyeti, gösterimdeki filmlerin boktanlığından engellenmiş olan gençten adam sıkıntıyla gözlerini dışarı çevirecek. Bir çay daha isteyip istememe arasında ikircikli kafenin kalabalıklaşmasından bunalmış, dışarıdaki yağmura endişeli gözlerle bakarken kendini aldatılmış hissedecek. İlk o gelmişti kafeye oysa. Ne yağmur vardı ne de bu kadar insan. Ve evet, Tom Waits’in sesinden “ Rain dogs”, yağmuru da kalabalığı da çağırmıştı sakin bir iki saat geçirme arzusunun tam ortasına. Hay benim şansıma diye geçirecekti aklından.  Göze alamamanın asıl kayıp olduğunu, bizzat deneyimliyor oluşuna karşın yine fark etmeyecekti. Ne oluyorsa o göze alamamak yüzünden oluyordu, bunu anlamayacaktı. N’olur iki ıslansan, ölmezsin ya’yı dese dese öykünün yazarı diyebilirdi bu sıkkın adama. Ama öykünün yazarı da yeminliydi. Kişisellik yok!

Öyküde değil de, öykünün ağzında yağmakta olan ve öyküdeki kadar şiddetli olmayan yağmur hafif serpmenin ötesine geçmiş, biraz daha hızlı şimdi. Hayvan barınaklarının önündeki duraksamasından hoşnut ama git gide ıslanıyor. Hayvanlar da bıkmış gibi anlatıp durduklarından. İlgisizlikleri anbean belirginleşmeye başlıyor. Yola koyul, diyor kendine. Biraz sitem var içinde. Kurgunun sonuna doğru yağmuru göze alamayan adam yüzünden sınırı aştı aşacaktı neredeyse. Daha dikkatli ve özenli, diye uyarıyor kendini. Ortasında bıraktığı tam tur planını tamamlamak üzere yürümeye başlıyor.  Zümre odasındaki masasında açık duran bilgisayarı ve  ekrandaki ilk cümlesi yazılmış word dosyasını getiriyor gözlerinin önüne. Çabalıyor fakat o ilk cümle bir türlü tam olarak canlanmıyor belleğinde. Binanın girişine yaklaştığında kabul etmek zorunda kalıyor. Bu öykü pırıl pırıl bir gökyüzü  altında yazılmalı. Yağmurlu günlerde asla öykü yazma, diye tembihliyor kendini. Çünkü yağmur çok kişisel bir şey.

Mey

Tırtıl...

Her bir damarını _
incesinden kalınına _ geçerken tanıdı. Usulca kıpırdadı.
Teması sevdi.
Dut bu, dedi. Bildim.
Esnedi yapabildiğince. Esnerken anladı:
Şiir, şiir vardı. Hem, şiir kadardı mesafe.
Sonra anımsadı: Şiiri bıraktım. Kıpırtıyı kesti.
Uzanıp boylu boyunca _ şiir gelecek değildi ya _
bir koza bekledi...


Mey

Yüz /Haiku

imgesi solmuş
bir yüz. aynada.
suç. biraz da utanç.
içten yalan, dıştan düpedüz yalan.
hayret! gülebiliyor.

Mey

“ Başkasının İzi “

                                       “ Sevmek, yabancıya açılan kapı önünde yetersiz kalmaktır. “

Bakındı. Göremeyince ters giden bir şeylerin varlığını düşünmek kaçınılmaz oldu. Ne olmuş olabilir? Merak gelip içine oturdu. Bu, güne ilişkin planlarının suya düşmesi demekti. Çünkü merak, işgalcidir; kendisi dışındakinin hüküm sürmesine izin vermez. Kime sorabilirim? Bir iki isim düşündü. Aklı yatmadı hiçbirine. Kimseye malzeme vermenin alemi yok, dedi. Sorup soruşturmadan anlamanın yolu varsa, onu bulup çıkarması gerekiyordu.

Geçmişe uzanacak gibi oldu; faydasız yolculuklardan yorgunluğu düştü aklına. Tam zamanında. Yakasını geçmişe kaptırmak işten değildi, biliyordu. Zihnin şimdiden kopmaya meyli bir yana; geçmişin benzersiz ve yinelenmez hazzının tadı – ne denli bastırmaya çabalasa da – çok canlı. Bunlara bulaşma şimdi diye uyardı kendini. Usluluğuna şaşacak gibi oldu. Sonra merakın gücünü anımsadı. Tam o anda olup biteni anlama arzusu, geçmişe zihinsel yolculuktan çekici gelmiş olmalıydı.

Bilmenin ilk adımı varsaymaktan geçiyordu. Olana dair varsayımlar üretir; ardından, ürettiğinin gerçeklikle uygunluğunu test ederdin. Birden fazla varsayıma sahip olmak yeğdi. Yanlışladığını temizlerdin zihninden ve sağlam adımlarla muhtemel doğruya ilerlerdin. Merakı dizginlemenin yolu buydu. O, bir sakinlesin nasılsa doyurmanın yolu da bulunurdu.

Merakın gerisinde yatan duyguya dokunma niyeti yoktu. O kadar cesur değilsin, diye mırıldandı. Aynı gün içinde ikinci uyarısı kendine. Gereksiz değil hiç değilse. Bu yüzden kabullenebilir.

Merakın gerisindekine bulaşmıyoruz; varsayımlarımızı oluşturuyor, tutarsızlığa düşmeden anlamayı mümkün kılacak bir yol haritası oluşturuyoruz.

Peki sonra?

Anlamakla yetinip yetinmeyeceği sorunu yüzleşmeyi tercih etmeyeceği bir mesele şu noktada. İleri gidebilir miyim? Gider. Biliyor kendini. Sonucu veya sonuçları hesaba katmadan koşar adım üstelik. Durdurmalı mı kendini?

Durmak, durmaya çalışmak kendini koruma altına alma güdüsünün dışavurumu.  Söz dinlerliği içini parçalıyor. Kalkıp çay koyuyor.  Etrafına bakıp, kendine iş yaratmaya çalışıyor. Kısa sürüyor evdeki dağınıklığı toparlamak. O arada çay demleniyor. Okusa ya da zamanı meşgul edecek bir dizi izlese. İnanmasa da işe yarayacağına, deneyecek. Okurken, okuduğunu aşıp düşüncenin istenmeyen kıyılarına geçmek mümkün. Bile bile alıyor kitabı eline. Beş, bilemedin on dakika sonra pes edecek. Ekranda oynayan dizi kendiliğinden ulaşacak bölüm sonuna. Elimden geleni yaptım diyecek nihayetinde. Durabilsem, dururdum.

Merak durulmadı bu sırada oysa. Kendini azdırmaya, azdırıp büyültmeye yeteneği çok. Açım, çok aç der gibi itekliyor zihnini. İnsanın teslimiyetten utanmayacağı durumlar var, farkında bunun. Mücadelenin sonuç vermeyeceği bilgisinden değil teslimiyet, arzunun saflığından. Pür istek teslim alır. Şiddetiyle sarmalar ve zorlar. Arzunun nesnesi önemsizleşir, seni düşüreceği durumlar tehlikesiz görünür, nasılsa ayakta kalırım güvenini körükler ve tırmanışı kolay kılar.

Çayın altını kapattı. Uzanmalı diye düşündü. Mekâna dikey durmak fazladan güç gerektiriyor çünkü. Gidip kanepeye uzanıyor. Varsayımları bir bir geçiriyor aklından. Her biri bunca güçlü ve kötümser olmak durumunda mı, sorusu aklında yetersizliğine yanıyor içten içe. Gözlerine inen uykuyu pes ediş diye yorumlamıyor bir yandan. İzin veriyor uykunun arzusuna rüyadan medet umduğundan.

Kapı önünde. Kapı geçitsiz, yetmeyiş tanıdık. En azından sevebiliyor. Eli, başkasının bıraktığı o izin üstünde bunu geçiriyor içinden. En azından sevebiliyorum. Bir süre uyanmasam da olur, diyor diğer tarafına dönerken. Kapı önünde. Hala…

Mey

En Güzeli...

Öleyazmış hayvan.
Soluğu sıkça. Tenimde atıyor, mecali yitik göğsü.
Elimi üstüne -
     itebildiğimce etimi -
örtüyor, usulca sesleniyorum: bir şiirden çalmıştım seni, bir öyküye gömeceğim.
İnliyor mu,
gülüyor mu? Belirsiz.
Sonra birden, uzanıp kalbin çeperinden öpüyor.
Gülüş sarıyor ağzımı,
ve diyorum: öykü az daha beklesin!

Mey

Kütüphane Yolunda…

Gecede açılacaktı. Gökyüzü açık olacak; parlayan yıldızlar başını kaldıranı kendine çekecekti. Hafif bir esinti de olsa fena olmaz, diye düşünmüştü. Esenin bir adı olmalı mı, sorusu aklından geçmiş- misal, meltem – kararsız kalmıştı. Ağaçların yeşile vurmuş yapraklarını hafifçe titretse yeterdi. Şu duvarın dibinden acelesine zıt bir hızla süzülen kedi de olmalıydı mutlaka. Cabbar bir tekir muhtemelen. Bekledi. Kurguya yakışır bir gece ha bugün oldu ha yarın derken bir hafta geçti. Umudu kırılır gibi olduysa da umut dibe çektiğinde, onu çoğaltmak gibi kimseye sezdirmediği bir yeteneği vardı. İlla gece olacak diye bir şey yok, fikri yılgınlık kapıda belirmeye başladığında imdat oldu. Güneşli bir öğleden sonra da pekâlâ iş görür dedi.  Geceye ilişkin beklentisinde fazlaca bir şey değiştirmedi, alabildiğine mavi gökyüzü ekleyiverdi listesine. Kedi tekir olmalı’da ısrarcıydı. Esintiden de taviz verecek değildi. Güneş ve mavi. O kadar. Birkaç gün bekleyebilirdi istediği gibi bir öğleden sonrayı. Geceden vazgeçtiği, olabildiğince mavi bir gökyüzüne kendini ikna ettiği anda başlayan yağmurlar, on gün boyunca sürünce inadı tuttu. Yağmur olmaz, dedi. Yağmuru istemiyorum. Çiselese de göğü boşaltmaya niyetlenmiş gibi olsa da gönlüm kapalı yağmurlara. O zaman ne? O zaman, dedi. Masanın başından kalkıyorum. Kalktı. Alelacele giyindi. Çıktı. Ringe bindi, ondan inip yer altı trenine geçti. Treni boş görünce bir an durup oturacak bir yer beğendi. Oturdu. Karşı koltuklarda oturan, emekli olalı epeyce zaman geçmiş gibi görünen iki adama baktı. Memleket meselelerini konuşmaya dalıp gitmiş adamlar bakışlarının farkında olacak gibi değildiler.  Dinleyecek oldu. Memlekete duyduğu ilgiyi kaybedeli epey oluyordu. İnsan bir şeyden umudunu kesti miydi, umudu çabuk tüketene kör bakıyor, hatta bakmıyordu. Adam olmaz hikayeler ne köy ne kasaba olacak ilişkiler, anlamını bulunamayacak kadar derine gizlemiş oluşlar, duvarda sektirilip geri yakalamaya avuç açılan topları andıran duygular. Amaan’lar, boş ver’ler, nereye gideceğim’ler. Adamların alçalıp yükselen seslerinin açık ettiği heyecana baksa, belki, yaşadığı ülkenin gün geçtikçe insanı boğan, saçmaya dönüşmeye meyli ile aklın dengesini yitirmeye yüz tutan olup bitenine tekrar ilgi duyabilirdi. İçten bir aman yükseldi, kalbinden aklına doğru ilerledi. Bu arada trenin geçtiği duraklara dikkat etmediğinin farkına vardı. Nereye gidiyorum, sorusu o an düştü aklına. Düş kırıklığını avutmaya cevabıyla sırıttı. Düş’ün kırılmaya teşneliği aleni. Olmazlığından kırılganlığı. Yabancı, henüz okumadığı kitapların arasında olmak istediğini o anda fark etti. Dost kitabevi? Olmaz. Hem kalabalıktır hem de çok satanlar rafına bakmaya tahammülü yok. Bakma sen de, diyor kendine. Dayanamaz, bakar. Evrensel de olabilir ama orası da küçük, geleni gideni de çok. Mekânsal darlıkta insani çokluk. Yok çekemez. O anda aklına düştü, büyüdüğü sokağın iki yanını kaplayan yaşlı çınarlar ve onların gölgesine gizlenmiş halk kütüphanesi. Kızılay’da iner, oradan Kumrular’a geçerim, diye geçirdi içinden. Şansım varsa akşam üstü çınarları yuva bilmiş birkaç kumrunun ötüşüne denk gelirim. Günlerdir dinmeyen yağmurlara kızgınlığını unutur gibi oldu. İstemediğin kadar kitap, çocukluğunun gizlenme yeri, ilk gençliğinin mabedi. Trenin ineceği istasyona ulaşmak üzere olduğunu haber veren metalik sesi işitince kalkıp kapıya yanaştı. Ayaklarında bir sabırsızlık, içinde bir yöne sahip olmanın ferahlatıcı esintisi. Tıpkı, yazmayı kurduğu gecenin ya da güneşli öğle sonrasının esintisine benziyor. Dışımdaki dünyada eseceği gibi, diye geçirdi içinden. Kapı açılsa fırlayacak, sevinçle sarmalanmış bir enerjiyle olduğu yerde bir iki adım attı. Koşabilir de. Trenin durmasıyla kapının açılması arasında geçen sürenin, bu aniden gelen hareketi kaybetmesine neden olmasından korkmuyor değil. Hadi, hadi. Nihayet tren durdu. Kapı açılır açılmaz atıldı çıkışa. Önce merdivenler. Basamakları ikişer üçer geçecek. Yüzeye çıkmadan bir an için durup Güven Park çıkışını tayin edip, hızla oraya yönelecek. Sonra yine merdivenler. Hareketli olanı es geçip, basamakları tırmanmaya başlayacak. O esna da şarkı da gelmiş olacak. Geceyi beklemeye başladığında gelmişti ilkin. Gece gelmedikçe sinmiş, güneşli öğleden sonra fikriyle canlanır gibi olmuş, yağmurlar dinmedikçe etkisiz bir mırıltıya dönüşmüştü. Şimdi, Güven Park’ın yeşili görünür olur olmaz şarkının nakaratı, mırıltıyı üstünden atıp, ayakların coşkusuna denkleştiriyor kendini. Parkı geçip Kumrular’a döndü. Günün herhangi bir saatinde rastlanabilecek hareketlilikte sokak. Boşaltılan Devlet Mahallesinin beyaza boyalı duvarlarını seçiyor uzaktan. Büyüdüğü ev değil ama. O sokağın sonunda, Necati Bey caddesiyle kesiştiği noktada. Oraya kadar uzansam mı düşüncesi gelip geçti zihninden. Odasının sokağa bakan penceresinin önünden geçme, geçerken şimdi çok uzakta kalmış hatıraları geri çağırma fikri çekici gelmedi. Bir an önce kütüphaneye atmak istiyor kendini. Adnan Ötüken Halk Kütüphanesi. İkinci Dünya savaşı sırasında Almanya’dan ülkeye gelen mimarın- Paul Bonatz – tasarlayıp inşa ettiği binanın ihtişamını anımsadı. Hızlan, dedi şarkıya. Ayakları söz dinledi. Birinci ve ikinci caddeyi hızla geçti. Geçerken eski yarenlerinin- çınarların – gövdelerine dokunmayı ihmal etmedi. Kütüphanenin önüne gelince durdu. Kiremit rengine boyanmış duvarlarına, gün ışığından olabildiğince faydalanmak için kılı kılına hesaplanarak yerleştirilmiş onlarca penceresine baktı. Bahçe kapısını itip giriş kapısına varmasını sağlayacak basamaklara yöneldi. Sokakta akan trafiğin uğultusu o anda azalmış gibiydi. Kapıyı açıp içeri girmek üzereyken dönüp geriye, sokağa baktığında fark etti: Yağmur dinmiş, şimdilik ışığı zayıf sayılabilecek güneş yüzünü göstermişti. Kütüphanenin bahçesindeki ıhlamurun yaprakları, üstlerinde birikmiş çiğ taneciklerini bırakırken yağmurdan arta kalmış esintiyle hafifçe titriyorlardı. Şarkının keyfine diyecek yoktu…

Mey

Duyulur Dünyanın Gücüne Dair...

Duydum, dedim.
İnanmaz baktı. Bakışı gerekçelendirmeliydi: Uzaksın!
Fark etmez, demeliydim ben de bunun üzerine. Demedim.
Demedim, çünkü O, bilmeliydi:
Bütün sesler taşınır.
Rüzgarla,
şu yağmurlarla;
suskunun uğultusu,
kalbin grisiyle.
Bütün ama. Sesler.
Tam burada...

Mey